Patron Jednostki
St. bryg. w st. spocz. mgr inż.
Edward Gierski
Urodził się 9 października 1940r. w Bielsku Białej. Mając 14 lat opuścił dom rodzinny, w którym dzięki ojcu strażakowi zawodowemu nic co pożarnicze nie było mu obce. aby
w 1958 r. w Poznaniu ukończyć 4 letnie Oficerskie Technikum Pożarnicze.
W szkole tej panowała iście wojskowa organizacja służby i nauki. Jak mawiał często ta szkoła oprócz wiedzy strażackiej zaszczepiła w nim tak ważne cechy
w tym zawodzie jak: dyscyplina osobista, ład i porządek, punktualność oraz terminowość wykonania zadań. Wszystko co wyróżniało go potem jako ratownika, dowódcę i przełożonego wywiódł właśnie z tej szkoły, a późniejsze lata edukacji strażackiej jedynie utrwaliły te cechy.
W 1961 ukończył z wyróżnieniem naukę w Szkole Oficerów Pożarnictwa
w Warszawie, a następnie Wyższą Ofierską Szkołę Pożarniczą uzyskując
również z wyróżnieniem tytuł inż. poż., a następnie magistra.
W swojej karierze zawodowej przeszedł wszystkie szczeble w strukturze dowódczej, począwszy od dowódcy plutonu, poprzez dowódcę oddziału do stanowiska Z-cy Komendanta Wojewódzkiego ds. Operacyjnych oraz Szefa Służby Operacyjnej w Komendzie Głównej PSP. Był również wykładowcą
w Szkole Głównej Służby Pożarniczej, gdzie cieszył się wysokim uznaniem studentów.
Podczas swojej służby uczestniczył lub dowodził kilkoma tysiącami akcji ratowniczo-gaśniczych. Warto tu wymienić tak ważne zdarzenia jak:
| · pożar w Centralnym Domu Towarowym w Warszawie – 1975 |
| · pożar Mostu Łazienkowskiego w Warszawie – 1975 |
| · tragiczny wybuch gazu w Rotundzie PKO w Warszawie – 1979 |
| · pożar w zakładach „Pollena Aroma”- 1982 |
| · liczne akcje ratownicze związane z zagrożeniem powodziowym, m.in. w Pułtusku 1979 i Płocku1982 |
| · pożar w Petrochemii Płockiej – 1983 |
| · pożar w Teatrze Narodowym i w Domu Słowa Polskiego – 1985 |
| · tragiczne w skutkach pożary obszarów leśnych w miejscowości Kadzidło i na terenie Kampinoskiego Parku Narodowego 1986 |
| · pożar Dworca Gdańskiego w Warszawie – 1987 |
| · katastrofa samolotu IŁ-62M „Tadeusz Kościuszko” w Lesie Kabackim – 1987 |
Ofiarność w służbie siedmiokrotnie okupił obrażeniami, w tym cztery razy był ciężko ranny.
Dzięki sprawnemu dowodzeniu akcjami ratowniczymi w zdarzeniach powstałych na terenie Warszawy i województwa został odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem „za dzielność”, dwukrotnie medalem „za ofiarność i odwagę” oraz wieloma medalami, odznaczeniami i odznakami nadanymi przez Ministra Spraw Wewnętrznych, Ministra Obrony Narodowej, innych ministrów, wojewodów, organizacje społeczne i zakłady pracy.
Dzięki sprawnemu dowodzeniu akcjami ratowniczymi na terenach jednostek wojskowych znalazł wysokie uznanie władz wojskowych i za zasługi dla sił zbrojnych i obronności kraju awansował również do stopnia pułkownika Wojska Polskiego.
Był wybitnym ekspertem w dziedzinie operacyjnej służby w pożarnictwie
i autorem kilkunastu podręczników z taktyki pożarniczej i działań operacyjnych. Wiele jego nowatorskich opracowań zostało wykorzystanych w jednostkach straży pożarnych na terenie kraju. Był prekursorem idei strażaka-ratownika, komandosa ratowniczego przygotowanego do działań w najtrudniejszych sytuacjach, którego symbolem była odznaka z głową tygrysa na tle płomieni noszona na ubraniu moro.
Był inicjatorem utworzenia specjalistycznych jednostek pożarniczych
w Warszawie tj. oddziału ratownictwa techniczno-chemicznego, ratownictwa wodnego oraz wysokościowego, a następnie jego organizatorem.
Jego opracowania zostały następnie wykorzystane w jednostkach na terenie całego kraju.
W połowie lat 70-tych opracował założenia tzw. Planu Organizacji Ratownictwa Technicznego, wzorowanego na doświadczeniach francuskich, które aż do połowy 1990 roku było podstawą organizacji służb ratowniczych. Jako pierwszy w kraju sformułował zasady działania oddziałów pożarniczych większych niż batalion. Był pierwszym w kraju dowódcą nieetatowej odwodowej brygady pożarniczej woj. stołecznego. Pod jego kierownictwem utworzono na początku lat 80-tych zautomatyzowany system kierowania siłami i środkami. Był to pierwszy w kraju system oparty na technikach informatycznych. Kierował także pracami zespołu przygotowującego projekty aktów wykonawczych do ustawy o PSP oraz ochronie ppoż, z których większość z niewielkimi zmianami funkcjonuje do dziś
W prowadzonych działaniach ratowniczo- gaśniczych korzystał często ze wsparcia Ochotniczych Straży Pożarnych. Po przejściu w stan spoczynku 30 czerwca 1996 roku. aktywnie włączał się w działalność Ochotniczych Straży Pożarnych służąc swoim bogatym doświadczeniem i wiedzą. Do ostatnich dni pełnił funkcję Komendanta Gminnego w Izabelinie.
Biografia napisana m.in. na podstawie artykułu w Przeglądzie Pożarniczym 6/97 r. oraz osobistych notatek.
